küçükken

alfabe kuşları ile ilgili bir öyküm vardı.

şimdi 

aralarında hiç kavun içi gövdeli öykü yok...

o kadar çoklardı, ürkeklerdi de.
ama aralarından birinin bezelye yüreği cesaret doluydu;yaklaştı,
diğerlerinin meraklı bakışlarına aldırmadan avucumda karnını doyurdu.

nerededir, bilmem.
o kış günü yüreğimi ısıttığı gibi fikri de ısıtıyor zihnimi.

şimdi onlar yok, ama onlar var...