yavaş yavaş erirken kuru buzdan yapılma kaleler, çıkardıkları karbondioksit ciğerleri yakıyor. önce yavaş yavaş dolduruyor odayı, nefessiz bırakıyor ve son gayretle pencereyi açmaya uğraşıyorsun.
gözlerinin önünde uçuşan noktacıklardan kurtulmaya çalışırken sen; mor ve altın sırasıyla gözünün önünde beliriyor ve yükselmeye başlıyorsun. o anda anlıyorsun ki boş aslında hepsi,herkes.
son bir merak ile yerde uyuyan bedenine bakıyorsun ve orion'un izdüşümüne gitmek kaygısıyla yola çıkıyorsun.
görüşmek üzere ruh...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder